بهشت

براي ديگر كاربردها، بهشت (ابهام‌زدايي) را ببينيد.   دانته و بئاتريس در بالاترين سطح بهشت؛ نقاشي از گوستاو دوره در كتاب كمدي الهي

بهشت يا پرديس مفهومي است كه در بيشتر مذاهبِ باورمند به زندگي پس از مرگ، وجود دارد. بهشت جايي است كه نيكوكاران پس از مرگ، در آن جاودانه مي‌شوند. بر اساس آموزه‌هاي مذهبي اسلام و برخي ديگر از مذاهب، بهشت جايگاه پاياني هر انسان نيكوكار است و در آن جا به اندازه كارهاي نيكش از مواهب آن برخوردار خواهد شد. اديان اين مفهوم گوناگون تعريف كرده‌اند.

محتويات  [نهفتن] 

• ۱كهن‌ترين پيشينه در تاريخ اديان
• ۲بهشت از ديدگاه مسيحيت
• ۳paradis از ديدگاه اوستا
• ۴جستارهاي وابسته
• ۵منابع

 كهن‌ترين پيشينه در تاريخ اديان[ويرايش]

از ۱۸۰۰ سال پيش از مسيح، دين زرتشت سخن روز قيامت را مطرح كرده و آتشگاه (جهنم) و پرديس (بهشت) را توصيف مي‌كند. روح مرده سه روز در كنار جسد مي‌ماند و سحر گاهان روز چهارم به سوي پل چينود روان مي‌شود. در آنجا در دادگاهي در حضور ايزدان سروش، رشن و اشتاد برگزار و با ترازو به كارهاي نيك و زشت او رسيدگي مي‌شود تا بتوان ديد كدامين كفه ترازو سنگين تر است. سپس انسان نيك سرشت از راهي نوراني به سوي پرديس (بهشت) و انسان گنه‌كار به دوزخمي‌رود.[۱][۲]

بهشت از ديدگاه مسيحيت[ويرايش]

از ديدگاه مسيحيت كشور فلسطين و قدس سرزمين و شهر پاك خداست و خداوند در كتاب انجيل بهشت را قدس آسماني مي‌نامد كه با طلا و نقره و انواع جواهرات زيبنده شده و خداوند بر همه چيز كنترل دارد و در آنجا به كساني كه به بهشت مي‌روند كه باورمندان مسيح هستند بدن‌هاي جديدي مي‌دهند كه در آن‌ها شهوت و گرسنگي و بيماري و درد نيست و اشخاصي كه اين بدن‌ها را دريافت مي‌كنند در مركز قدس آسماني هميشه خداوند را با سرود و آواز و سازهاي زيبا و رقص به همراه فرشتگان مي‌پرستند و اشخاصي كه اين بدن‌هاي نو را دارند (يعني كساني كه در بهشت هستند) به هيچ عنوان از پرستش و عشق ورزيدن به خدا خسته نمي‌شوند و هميشه در شادي و آرامش او خواهند بود.[۳]

paradis از ديدگاه اوستا[ويرايش]

براي گروندگان به اصول نيك يا بد مكان و مقام‌هايي براي پاداش و عقاب مهياست. سه اصل انديشه نيك، گفتار نيك، و كردار نيك از هر حيث تازه و بكر بود، زيرا تا آن روز كسي نظير آن را در جهان نگفته و تعليم نداده بود. اين سه دستور برجسته و مفيد در كتاب اوستا به اندازه‌اي مورد توجه است كه بطور مكرر از آن‌ها نام برده شده و به خوبي ستوده شده‌است. علت عظمت و اهميت تعاليم سه‌گانه بسيار واضح و روشن است، زيرا اساس و پايه تمام نيكي‌ها و روشني هاست. انديشه نيك، گفتار نيك به بار مي‌آورد و در دل انسان تخم نيكي مي‌پروراند و نتيجه آن به صورت اعمال و كردار پسنديده در مي‌آيد و به عالم بشريت سود مي‌رساند و باعث آسايش و رفاه خلق خدا مي‌گردد. اين سه آموزه ايراني هيچگاه شامل حال زمان نمي‌شود و هيچ زماني نيازمند به بروزرساني ندارد. زيرا تا دنيا دنيا باشد بشريت به اين سه آموزه نيك نيازمند است.

آن كس كه انديشه نيك داشته باشد مورد فضل و رحمت اهورامزداي دانا و توانا واقع مي‌شود و مستحق دخول در بهشت برين مي‌گردد. برعكس، هرگاه نيت و انديشه انساني خوب نباشد و به وسوسه اهريمن نفس و هوي گرفتار شود به‌طور يقين گفتار او سراسر دروغ و اعمالش گناه و معصيت خواهد بود. بدين سبب است كه پيامبر ايراني در هشتاد و پنج قرن پيش (بين ۳۷۰۰ تا ۸۵۰۰ سال پيش) اين سه اصل اخلاقي و ديني را به ابناء بشر ارزاني داشته و تعليم داده و آن‌ها را سرچشمه ساير تعاليم اخلاقي قرار داده‌است.